bursztynowo

Bursztyn (Jantar, Amber, Elektrum) - kopalna żywica drzew iglastych, a w rzadszych przypadkach żywicujących liściastych drzew z grupy bobowców.
Znanych jest około 60 odmian (gatunków). Najstarsze z nich pochodzą z utworów dewońskich (stwierdzono je w Kanadzie); najmłodsze, nie zaliczane zasadniczo do bursztynów są znajdowane w Ameryce Południowej, Afryce, Australii i Nowej Zelandii (kopal).

Nazwa "bursztyn" pochodzi od niemieckiego bernstein (kamień, który się pali). Znany był od dawna pod różnymi nazwami:

• Grecy nazywali ten kamień elektron, co oznacza świecący i błyszczący.
• Rzymianie nazywali bursztyn lyncurium, czyli mocz rysia, albowiem według legendy złocisty kamień powstał ze skamieniałego moczu tego drapieżnika.
• succinum to łacińska nazwa bursztynu używana w farmacji. Powstała od łac. succus — sok.
• sukcynit — nazwa geologiczna, pochodzi od succinum - sok, żywica drzewna.
• Egipcjanie nazywali bursztyn sokal, a
• Arabowie anbar, ponieważ zapach pocieranego bursztynu kojarzył się z zapachem ambry.
• Persowie nazywali kamień karuba - złoty rabuś,
• Włosi - ambra gialla, a
• Szwedzi - raf, znaczy chwytać.
• Słowiańska nazwa jantar została przejęta od Litwinów, a ta od
• fenickiej nazwy jainitar - żywica morska.

Najbardziej ceniony w jubilerstwie bursztyn bałtycki, znany od pradziejów, po raz pierwszy włączony do wykazów mineralogicznych przez Breithaupta w XIX wieku, inaczej zwany jest sukcynitem.

W ezoteryce elektryczne właściwości bursztynu przyciągają do człowieka większe ilości siły życiowej i równoważy ciało eteryczne. Miał wpływać pozytywnie na rozwój zdolności paranormalnych.

W medycynie ludowej dym bursztynowych kadzidełek zabijał zarazki, a noszone na szyi korale zapobiegają bólom gardła i głowy oraz wzmacniają tarczycę. Ogrzane grudki bursztynu stosowało się do wyciągania z oczu ciał obcych (muszek, pyłków). Utłuczony proszek zażywano jak tabakę, co miało oczyścić zatoki i pozbyć się kataru.

Współczesna litoterapia stosuje bursztyn jako nalewkę w leczeniu chorób tarczycy, gardła, przy chrypce i reumatyzmie.

• Bursztyn bałtycki jako jedyny wśród żywic kopalnych zawiera dużo (od 3-8%) kwasu bursztynowego, najwięcej w korze, swojej zewnętrznej warstwie.
• wyjątek stanowi znajdowany w okolicach Gdańska gedanit.
• w dotyku jest ciepły, a
• ogrzany w dłoni przyjemnie pachnie,
• w słonej wodzie pływa, zaś w słodkiej tonie
• ma zdolność do uzyskiwania ładunku elektrycznego
• przy potarciu ładuje się ujemnie, korzystnie dla człowieka.
• pali się jasnym płomieniem
• łatwo poddaje się obróbce
• bursztyn zmienia się pod wpływem działania światła
• gwałtownie podgrzany pęka.
• temperatura mięknienia bursztynu to około 150°C, a
• topi się on przy temperaturze 350°C.
• bursztyn poddaje się barwieniu przy pomocy substancji organicznych, a także syntetycznych
• bursztyn można poddawać termicznemu procesowi klarowania oraz barwienia, a także prasowania.