orchidea

Dostałam wczoraj nową modelka do zdjęć. Kolorystycznie pasuje do moich nowych ścian wiec pierwsze zdjęcia odbyły się na ich tle. Może jutro wyciągnę namiot bezcieniowy i zrobię jej zdjęcia na białym tle.

Bardzo mi się podoba.

gdzieś w Gdańsku

Zdjęcia wyciągnięte z szuflady. Mam wiele takich zdjęć. Wiem że jest w nich coś pięknego, coś co przyciągnęło mnie do nich na tyle by utrwalić je na matrycy. Potem leżą i czekają by je wkopać coś z nimi zrobić. Tak też było z tymi dwoma zdjęciami. Patrząc na nie kilka dni temu wiedziałam już jak powinny wyglądać

bursztynowo

Bursztyn (Jantar, Amber, Elektrum) - kopalna żywica drzew iglastych, a w rzadszych przypadkach żywicujących liściastych drzew z grupy bobowców.
Znanych jest około 60 odmian (gatunków). Najstarsze z nich pochodzą z utworów dewońskich (stwierdzono je w Kanadzie); najmłodsze, nie zaliczane zasadniczo do bursztynów są znajdowane w Ameryce Południowej, Afryce, Australii i Nowej Zelandii (kopal).

Nazwa "bursztyn" pochodzi od niemieckiego bernstein (kamień, który się pali). Znany był od dawna pod różnymi nazwami:

• Grecy nazywali ten kamień elektron, co oznacza świecący i błyszczący.
• Rzymianie nazywali bursztyn lyncurium, czyli mocz rysia, albowiem według legendy złocisty kamień powstał ze skamieniałego moczu tego drapieżnika.
• succinum to łacińska nazwa bursztynu używana w farmacji. Powstała od łac. succus — sok.
• sukcynit — nazwa geologiczna, pochodzi od succinum - sok, żywica drzewna.
• Egipcjanie nazywali bursztyn sokal, a
• Arabowie anbar, ponieważ zapach pocieranego bursztynu kojarzył się z zapachem ambry.
• Persowie nazywali kamień karuba - złoty rabuś,
• Włosi - ambra gialla, a
• Szwedzi - raf, znaczy chwytać.
• Słowiańska nazwa jantar została przejęta od Litwinów, a ta od
• fenickiej nazwy jainitar - żywica morska.

Najbardziej ceniony w jubilerstwie bursztyn bałtycki, znany od pradziejów, po raz pierwszy włączony do wykazów mineralogicznych przez Breithaupta w XIX wieku, inaczej zwany jest sukcynitem.

W ezoteryce elektryczne właściwości bursztynu przyciągają do człowieka większe ilości siły życiowej i równoważy ciało eteryczne. Miał wpływać pozytywnie na rozwój zdolności paranormalnych.

W medycynie ludowej dym bursztynowych kadzidełek zabijał zarazki, a noszone na szyi korale zapobiegają bólom gardła i głowy oraz wzmacniają tarczycę. Ogrzane grudki bursztynu stosowało się do wyciągania z oczu ciał obcych (muszek, pyłków). Utłuczony proszek zażywano jak tabakę, co miało oczyścić zatoki i pozbyć się kataru.

Współczesna litoterapia stosuje bursztyn jako nalewkę w leczeniu chorób tarczycy, gardła, przy chrypce i reumatyzmie.

• Bursztyn bałtycki jako jedyny wśród żywic kopalnych zawiera dużo (od 3-8%) kwasu bursztynowego, najwięcej w korze, swojej zewnętrznej warstwie.
• wyjątek stanowi znajdowany w okolicach Gdańska gedanit.
• w dotyku jest ciepły, a
• ogrzany w dłoni przyjemnie pachnie,
• w słonej wodzie pływa, zaś w słodkiej tonie
• ma zdolność do uzyskiwania ładunku elektrycznego
• przy potarciu ładuje się ujemnie, korzystnie dla człowieka.
• pali się jasnym płomieniem
• łatwo poddaje się obróbce
• bursztyn zmienia się pod wpływem działania światła
• gwałtownie podgrzany pęka.
• temperatura mięknienia bursztynu to około 150°C, a
• topi się on przy temperaturze 350°C.
• bursztyn poddaje się barwieniu przy pomocy substancji organicznych, a także syntetycznych
• bursztyn można poddawać termicznemu procesowi klarowania oraz barwienia, a także prasowania.

niezapominajki wersja artystyczna - czyli finał ligi miestrzów

Co robi blondynka podczas meczu finału ligi mistrzów Manchester United walczy z Chelsea Londyn. Właśnie jest dogrywka. A ja jednym okiem na mecz drugim na komputer i oto co powstało podczas tego meczu.

miauuuuu

Przedstawiam kota sąsiadów. Na taką minę czekałam już od dłuższego czasu ale nie podobało mu się pozowanie. W tą sobotę zmienił zdanie nie dość że cudnie pozował to jeszcze postanowił się ze mną po pozowaniu pobawić czego nigdy nie robił zwykle czekał aż ktoś podejdzie blisko i gryzł.
Dziękuje Klakierku

niezapominajki

Niezapominajka (Myosotis L. - dosłownie "mysie uszko" z greckiego mys - mysz i us - ucho) - rodzaj należący do rodziny ogórecznikowatych. Zwyczajowo nazywana czasami niezabudką. Występuje w stanie dzikim w umiarkowanych strefach Europy, Azji, Ameryki Północnej, Ameryki Południowej, Australii, Afryki. Liczy ok. 50 gatunków.

• Niezapominajka jest kwiatem stanowym Alaski.
• Niezapominajka symbolizuje pamięć.
• W 1934 r. wolnomularska Wielka Loża „Pod Słońcem” (Grossloge „Zur Sonne”) w Bayreuth, jedna z ówczesnych niemieckich obediencji, przyjęła emblemat niezapominajki jako substytut tradycyjnego cyrkla i węgielnicy.
• Corocznie od 2002 r. w dniu 15 maja obchodzone jest w Polsce Święto Polskiej Niezapominajki. Jego inicjatorem był Andrzej Zalewski, który wystąpił z taką propozycją w programie "Eko-Radio" emitowanym przez Polskie Radio Program I.

Najpierw kojarzyły mi się z kolorem niebieskim, potem zobaczyłam że są różowe, w tym roku zobaczyłam białe. Niestety jeszcze nie widziałam żółtych.

stoi na stacji

Stoi na stacji lokomotywa,
Ciężka, ogromna i pot z niej spływa -
Tłusta oliwa.
Stoi i sapie, dyszy i dmucha,
Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha:
Buch - jak gorąco!
Uch - jak gorąco!
Puff - jak gorąco!
Uff - jak gorąco!

Już ledwo sapie, już ledwo zipie,

A jeszcze palacz węgiel w nią sypie.
Wagony do niej podoczepiali
Wielkie i ciężkie, z żelaza, stali,
I pełno ludzi w każdym wagonie,
A w jednym krowy, a w drugim konie,
A w trzecim siedzą same grubasy,
Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy.
A czwarty wagon pełen bananów,
A w piątym stoi sześć fortepianów,
W szóstym armata, o! jaka wielka!
Pod każdym kołem żelazna belka!
W siódmym dębowe stoły i szafy,
W ósmym słoń, niedźwiedź i dwie żyrafy,
W dziewiątym - same tuczone świnie,
W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie,
A tych wagonów jest ze czterdzieści,
Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści..............

wycieczka do Żelazowej Woli

W zeszłą sobotę korzystając z pięknej pogody pojechaliśmy do Żelazowej Woli. Jest to miejsce gdzie ciągle jeździłam na szkolne wycieczki i już wtedy wywarło na mnie wrażenie. Marzę by tam pojechać jesienią gdy drzewa będą sie złocić i czerwienić. A teraz zparaszam na zdjęcia pełne wiosny i zieleni.

W XVI wieku Mikołaj i Piotr Żelazowie, właściciele osady, płacili podatek łanowy.W drugiej połowie XVIII wieku Żelazowa Wola należała do Piotra Łuszczewskiego. Domów mieszkalnych znajdowało się wówczas 9 . Na przełomie XVIII i XIX stulecia osada stała się własnością Skarbków. W roku 1802 sprowadzono jako nauczyciela Mikołaja Chopina. Poznał tutaj swą przyszłą żonę Teklę Justynę Krzyżanowską. W 1810 roku w Żelazowej Woli urodził się w lewej oficynie dworu Skarbków, ich syn Fryderyk. Rodzice Chopina w tym samym roku musieli jednak przeprowadzić się do Warszawy. Powodem była nagła zmiana sytuacji życiowej Skarbków wywołana ucieczką hr. Skarbka przed wierzycielami zza granicę. Wola Żelazowa była w posiadaniu Skarbków jeszcze 24 lata. W 1834 roku życie kończy samobójstwem Michał Skarbek. Dobra zostały przejęte przez Szubertów. W 1840 roku dziedzicem Woli Żelazowej był baron Eugehard. Folwark następnie stanowił własność Peszków. Kolejnym gospodarzem został Adam Towiański, który kupił majątek w 1859 roku. W skład dóbr wchodziły folwarki w Mokasie i Woli Żelazowej oraz wsie Wola Żelazowa, Chodakówek, Budy Żelazowskie, Towiany. Znajdowało się 11 budynków murowanych, 12 drewnianych oraz młyn wodny. Po dwudziestu latach folwark nabył Aleksander Pawłowski. W 1918 roku Żelazową Wolę rozparcelowano pomiędzy okolicznych chłopów.W 1928 roku właścicielem budynku dworskiego wraz z trzema hektarami gruntu został Komitet Chopinowski, a po 1953 roku Towarzystwo im. Fryderyka Chopina.
Obecnie istniejący dworek w Żelazowej Woli zbudowany został około 1800 roku jako oficyna przy dworze Kacpra i Ludwiki Skarbków. Plany architektoniczne budynku wykonali: Lech Niemojewski oraz Mieczysław Kuźma.
W czasie wojen napoleońskich w roku 1812 dwór właściwy spłonął, a zachowały się jedynie dwie oficyny. Do roku 1834 w prawej zamieszkiwali właściciele. Po przejęciu posiadłości przez Adama Towiańskiego obie oficyny zostały gruntownie wyremontowane. Pawłowski nie troszczył się jednak o “dworek Chopina” i przeznaczył go na cele gospodarcze. W czasie pierwszej wojny światowej spłonęła prawa oficyna. Z całego założenia dworskiego został tylko podupadły budynek - miejsce urodzin naszego kompozytora. Po 1926 roku dworek wykupiło od rodziny Pawłowskich Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego.W latach 1830-31 nastąpiło odrestaurowanie domu według stanu z początku XVIII wieku. Prace podjęto staraniem Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Domu Chopina oraz Sochaczewskiego Komitetu Chopinowskiego. W latach trzydziestych urządzono wnętrze XIX wiecznymi meblami według projektu Lecha Niemojewskiego. W czasie wojny Niemcy w znacznym stopniu ograbili wnętrza dworu. Po wojnie przystąpiono do dalszych prac konserwatorskich. Od tej pory znajduje się pod Opieką Towarzystwa im. Fryderyka Chopina.
Jest to budynek parterowy, murowany i otynkowany. Posiada cechy stylu dworkowego. Zbudowany na planie prostokąta. Od frontu posiada ganek z dwoma pogrubionymi kolumnami o zwieńczonym trójkątnym szczycie. Naczółkowy dach pokryty jest gontem. W ścianach szczytowych nad otworami okiennymi i wejściowym znajdują się profilowane gzymsy. Układ wnętrz jest dwutraktowy.

bez czyli lilak pospolity

Wiosna nie mogę się doczekać kiedy zakwitnie bez. Wychowałam się w domu dookoła którego rósł bez fioletowy. Do tej pory brakuje mi w domu bukietów bzu jego zapachu. Niestety teraz nie mam go gdzie narwać. Pocieszam się fotografowaniem bzu.

maj miesiącem konwalii

Konwalia majowa (Convallaria majalis L.) – gatunek byliny kłączowej z monotypowego rodzaju konwalia (Convallaria L.). Zaliczany był w systemach z końca XX wieku (Reveala, Takhtajana) do rodziny konwaliowatych (Convallariaceae), a obecnie włączany jest do rodziny myszopłochowatych (Ruscaceae) (System APG II). Konwalia jest rośliną leczniczą i popularną rośliną ozdobną, której głównym walorem są niewielkie kwiaty o charakterystycznym zapachu i efektownym kształcie. Znana jest pod wieloma nazwami zwyczajowymi i ludowymi. Występuje często w lasach niemal całej Polski, poza tym jest także uprawiana.
Konwalia majowa występuje na półkuli północnej na obszarach o klimacie umiarkowanym. Zasięg obejmuje niemal całą Europę, środkową i północną Azję (po Koreę i Japonię na wschodzie oraz Birmę na południu). Jedna z odmian (wyróżniana przez niektórych systematyków w randze odrębnego gatunku) znana jest także z terenów górskich we wschodniej części Ameryki Północnej^[1]. W Polsce jest to gatunek rodzimy spotykany w lasach na terenie niemal całego kraju.
Nasercowe, ale i silnie (śmiertelnie) trujące przy przedawkowaniu. Konwalatoksyna wykazuje najsilniejsze działanie na mięsień sercowy spośród wszystkich znanych glikozydów, działa 10-krotnie silniej od digitoksyny pozyskiwanej z naparstnicy. Wzmacnia siłę skurczy serca (efekt inotropowy dodatni), zmniejszając równocześnie częstość skurczów mięśnia sercowego (efekt chronotropowy ujemny) i zwalniając tętno oraz zwiększa pobudliwość mięśni komór serca (efekt batmotropowy dodatni). Stosowana jest w początkowych stadiach niewydolności krążenia. Preparaty konwalii podawane są w celu wzmocnienia pracy serca u osób w podeszłym wieku oraz lekkich zaburzeniach pracy serca na tle nerwicowym u kobiet w okresie menopauzalnym, a także u osób cechujących się nadwrażliwością na inne preparaty nasercowe. Działa szybko, lecz krótko i nie kumuluje się (glikozydy konwalii praktycznie nie wiążą się z białkami osocza i szybko ulegają wydaleniu z organizmu, w przeciwieństwie do innych glikozydów nasercowych). Konwalia ma również właściwości moczopędne i słabe uspokajające. Saponina konwalaryna działa łagodnie przeczyszczająco, drażniąc jednak śluzówkę żołądka. Esencja ze świeżego, kwitnącego ziela wykorzystywana jest w homeopatii^[15]. Konwalia stosowana jest również w leczeniu niewydolności krążenia w weterynarii w postaci leków homeopatycznych.

Olejek eteryczny konwalii otrzymywany z kwiatów (farnezol) wykorzystywany jest w kosmetyce i perfumerii do tworzenia kompozycji i mieszanek zapachowych (potpourii). Stanowi częsty składnik perfum, nierzadko główny lub pojedynczy (bez innych nut zapachowych). Zastosowany m.in. w 1956 r. perfumach Diorissimo stworzonych przez kreatora perfum Edmonda Roudnitska w kompanii Christian Dior - pierwszych z serii najsłynniejszych perfum tej marki i stworzonych jeszcze za życia Christiana Diora. Poza tym konwalia pojawia się w składzie i nazwie perfum roku 1976 Lily of the Valley marki Penhaligon's.